WTF?!

მასთან ყოველი საუბრის შემდგომ რატომ მიხდება აივანზე გასვლა გასაგრილებლად? რატომ ახლდება ყველა გრძნობა თავიდან და რატომ ვივიწყებ წყენას?!

რატომ არაფერი რჩება გუში სიყვარულისა და მონატრების გარდა?

სად იკარგება გონება? რატომ ვერ ვახერხებ საბოლოოდ მის დავიწყებას?

კიდევ კარგი, ვერ ვნახულობ ხოლმე, თორემ, მერე უნდა გენახათ ღამის თევები.

ისიც ვიცი, როგორ მოვკვდები! უეჭველი მანქანით გადამიტანს! შემთხვევით.... ორჯერ უკვე კინაღამ გამისტუმრა და მესამე და სამართალიო.

ხოდა ყინულის უოველი გალღობის შემგდომ ახალი ყრუ კედელი აღიმართება... ასე რად ხდება არ ვიცი. ყოველი ეგეთი ღამეც გათეთრებულია...

ფიქრი ძალიან ბევრია:

ხდება ყველაფრის აწონ-დაწონვა და საბოლოოდ გადაწყვეტილება ყოველთვის ერთნაირია. კერძოდ, რომ არ ღირს ყველაფრის თავიდან დაწყება და რომ "რაც იყო, ის არ განმეორდება!"

არადა, როგორ მინდა!