ლექსი, რომლითაც ვაჟბატონს მივულოცე დაბადების დღე, ისიც, დაგვიანებით. ანონიმურად მივწერე. არ იცოდა ვინ გახლდით. პირადად არ მიმილოცავს, ნაწყენი ვიყავი... :)
ვახტანგ ჯავახაძე
ცაკლე დაუდგეს კარავი
და ყვავილების კარავში
დასვეს -
ბატონი არავინ.
ზოგმა
ადრესი მიართვა,
ზოგმა
ზეპირად ინება,
აქებდნენ ბატონ არავის -
ბატონი არავინები.
ერთმა ექსპრომტიც მიუძღვნა,
სახუმრო
და საქილიკო,
ქალბატონ არავინას და
პატარა არავინიკოს.
ბოლოს,
როდესაც დაწყნარდნენ
და ტაშიც დაცხრა ცოტათი,
ადგა ბატონი არავინ -
დუმილის დიდი ოსტატი,
დუმილით დაადასტურა
თავისი დარდიმანდობა
და სავსე დარბაზს აჩუქა
სამმარცვლიანი:
მა-დლო-ბა!
... დირექტორი კი
ფიქრობდა
დღევანდელ შემოსავალზე
და თვალებს ვერ აშორებდა -
ორგზის ცარიელ
სავარძელს.
თუ რატმ შევქმენი ეს ბლოგი, ხვალ დავწერ!
