მკიდიხარ

როგორც იქნა, ეს დროც დადგა.

ცულ აღარ მაინტერესებ და ცალ ფეხზე მკიდიხარ.

ნეტა, საერთოდ რა მომწონდა შენში და საერთოდაც, რატომ ამეკვიატე.

სულ კარგად მეყოლე.

შურისძიება? / V for Vendetta

არასოდეს არავისთვის განზრახ ბოროტი არ გამიკეთებია. შეიძლება ჩემდაუნებურად ბევრს ვაწყენინე.

ამ ბოლო დროს გამიჩნდა სურვილი, ისევე მოვქცეულიყავი, როგორც მე მომექცნენ - შური მეძია.

აღნიშნული მიზნით, გადავწყვიტე მემოქმედა და გავიკითხე - მის სამსახურში ადგილი გათავისუფლდა და მომინდა აღნიშნული პოზიცია დამეკავა. ახლაც მინდა, მაგრამ განსჯის პროცესში ვარ, რა ვქნა...

მაქვს რამდენიმე კითხვა საკუთარ თავთან და იქნებ დამეხმაროთ მათზე პასუხის გაცემაში:

- რატომ ვაპირებ გეგმის განხორციელებას?
- ხომ არ არის ეს მასთან ახლოს ყოფნის სურვილის დაკმაყოფილების მცდელობა?
-გათავისუფლებული ვარ თუ არა ყველა თბილი (ადამიანური) გრძნობისაგან ამ არსების მიმართ?
-რას მივიღებ საბოლოოდ?
-როგორ ვიგრძნობ თავს სულიერად?
-ხომ არ არის ეს მისგან საბოლოოდ "გათავისუფლების" მცდელობა?
-რა გარანტია მაქვს, რომ მე უფრო არ დავზარალდები, თუნდაც განახლებული ურთიერთობის გამო?
-შევძლებ კი გეგმის ბოლომდე სისრულეში მოყვანას?
და ბოლოს,
-მიღირს?

სიყვარული თუ აკვიატება?

მიუხედავად იმისა, რომ გავუშვი, 
მიუხედავას იმისა, რომ "აღარ მიყვარს", 
მიუხედავას იმისა, რომ საუკუნეა არ შევხმიანებივართ ერთმანეთს, 


ამ ბოლო დღეების მანძილზე რამდენჯერმე ამომიტივტივდა გონებაში და ისიც იმის გამო, რომ პირწიგნაკში "მეგობრის" სურათებში გაიჩითა. "მეგობრის" მეჯვარედ. :) მინდოდა მიმეწერა, მომწონს შენი საცოლე და შენი მეჯვარე მეთქი ამ ადამიანისათვის, მაგრამ ვერ გავბედე... 


ისე, მეჯვარე უფრო მომწონს! :)


მიუხედავად ყველა ტკვივილისა, რაც მომაყენა, ისევ ამიფრიალდა გული მისი (მერე რა რომ) სურათის დანახვისას. მომიარა ისევ, და ისევ ყველაფერი გამახსენდა... რეალურ ცხოვრებაში რომ მენახა, ალბათ გული წამივიდოდა... :) 



სასტიკად მომეშალა ნერვები, საკუთარ თავთან იმის გამოტყდომის გამო, რაც აღმოვაჩინე - რომ კვლავ არ მეკიდა!

დავიღალე, არ შეიძლება ტვინს ჰქონდეს ღილაკი - Erase?! Delete?!

WTF?!

It's been a way too long...

...Since I wrote my last post.
I really missed you, guys. 
But I didn't felt like blogging. 
The truth is, that I survived from his love. 
I feel refreshed and recovered...
Plus, I didn't knew what to write about in this blog. 
And right today I decided to return, like the Mummy does (The Mummy Returns). :D


Sometimes, it's easy to write down your thoughts not in your native language. Because you feel little-bit more protected... 


When I broke up with my last Bf, I wrote him an e-mail, about what I felt.
I was telling him, that I didn't wanted to be friends with him, and that everything was over...
It was such a relief. 
But I never send it... 
It's still in my drafts. 
But then everything happened as I planned to... 
We stopped being friends too...




So, what I wanted to say, is that, when you imagine s.th. as you want to be, than everything is as you wanted to be... 


And I'm gonna continue blogging and stuff with this hope...

მორჩა, გათავდა...

შენ ჩემთვის უკვე აღარაფერს ნიშნავ...

11 თვე დამჭირდა იმის გადასახარშად, რომ არ მჭირდები და არასოდეს მჭირდებოდი!

დაუნახავი ვიყავი და ეგოისტი... ბრმად მივილტვოდი იქეთკენ, საითაც არ მელოდნენ და საითაც მხოლოდ იმედგაცრუება სუფევდა!

 აბა ჰე და აბა ჰო!

შარშან ამ დროს

ჩემზე ბედნიერი ადამიანი არ დაიარებოდა!

მიყვარდი და ქვეყანა ჩემი მეგონა...
შენც ჩემი მეგონე...
შენ იყავი "ჩემი მთელი ქვეყანა"...

და რომ იცოდე, ახლა როგორ ვერ გიტან! მთელი არსებით!!! იმიტომ რომ ისევ მიყვარხარ და ისევ ნერვებს მიშლი!! აი, ამ წამსაც!!!
ნახვამდის თქმა ვერ გასწავლე... ვერც გამარჯობის თქმა დაგამუღამებინე... უფრო სწორად, დაგამუღამებინე, მაგრამ მცირე ხნით...
ადამიანი ხარ ეგეთი, უთავბოლო!

შარშან ამ დროს მიყვარდი, მხოლოდ მაშინ, სიძულვილის გარეშე...
ნეტა შემეძლოს ჩემი თავისთვის ამ სიძულვილის პატიება!

ეგოისტურად გიყვარსო, დამიკომენტარეს წინა პოსტებში...
და ჩემს ეგოიზმს შენ გაბრალებ... რადგან გამოაცალე მას ის ელემენტები, რამაც ჩემი დამოკიდებულება შენდამი ამგვარი გახადა!

არასოდეს იცოდი წერტილის დასმა... ხარი ხართან დააბიო... გადმომედო!

სამაგიეროდ პოსტებს ვავსებ სამწერტილებითა და ძახილის ნიშნებით...

შენ ხარ ერთი გრძელი სამწერტილი მილონჯერ განმეორებული...

შენ ხარ ის, ვინც მაკლია რეალურ ცხოვრებაში და ვისითაც ამ უაზრო საიტის გვერდებს ვავსებ...

ახალ წელს გილოცავ...

"წელს არ უნდა მაჩუქო ღია ბარათიო?" - იკითხე...
 გინდა მეთქი?
"მე? შენ უნდა გინდოდესო..."

და ჩაქრი...

და საერთოდაც, მხოლოდ პოსტის შესავსებად მოგწერე...
მე რაც მინდა, შენ აღარ გეხება!
არ დავუშვებ იმას, რომ კვლავ დავკარგო შენს გამო ხალხი!

WTF?!

მასთან ყოველი საუბრის შემდგომ რატომ მიხდება აივანზე გასვლა გასაგრილებლად? რატომ ახლდება ყველა გრძნობა თავიდან და რატომ ვივიწყებ წყენას?!

რატომ არაფერი რჩება გუში სიყვარულისა და მონატრების გარდა?

სად იკარგება გონება? რატომ ვერ ვახერხებ საბოლოოდ მის დავიწყებას?

კიდევ კარგი, ვერ ვნახულობ ხოლმე, თორემ, მერე უნდა გენახათ ღამის თევები.

ისიც ვიცი, როგორ მოვკვდები! უეჭველი მანქანით გადამიტანს! შემთხვევით.... ორჯერ უკვე კინაღამ გამისტუმრა და მესამე და სამართალიო.

ხოდა ყინულის უოველი გალღობის შემგდომ ახალი ყრუ კედელი აღიმართება... ასე რად ხდება არ ვიცი. ყოველი ეგეთი ღამეც გათეთრებულია...

ფიქრი ძალიან ბევრია:

ხდება ყველაფრის აწონ-დაწონვა და საბოლოოდ გადაწყვეტილება ყოველთვის ერთნაირია. კერძოდ, რომ არ ღირს ყველაფრის თავიდან დაწყება და რომ "რაც იყო, ის არ განმეორდება!"

არადა, როგორ მინდა!